PingPong
(6+)
Over eigenheid en bij elkaar (willen) horen
De zon komt op, de dag begint en… er is helemaal niks. Behalve iets groots waar Wink en Lodie in zitten. Maar dat weten ze niet van elkaar. Dat grote valt uit elkaar, wordt twee eilanden, met Wink op het ene en Lodie op het andere. Per ongeluk ontdekken ze elkaar. Wááááááh! Eng! Toch blijven ze stiekem naar elkaar kijken. Wie of wat ben jij? En hoe kom ik dat te weten? Want alles is voor het eerst. De dag gaat voorbij met het maken van grote tekeningen voor elkaar. Met verrassende zinnetjes die ze allebei begrijpen. Met een onhandig dansje met die ander aan de overkant. Wink gooit een touw, er gaat wat gebouwd worden. Want tegen de avond vinden ze alle twee ‘dichtbij’ het mooiste woord. Ze maken samen één bedje en dromen samen één droom. En dan? Blijft alles nog lang zo gelukkig?
Ik droomde dat ik een hoofd vól vragen had.
Om mij heen hingen er ook een heleboel,
die allemaal gehoord wilden worden.
Er waren vragen bij waar ik lang, of langer,
of héél lang over na moest denken:
‘Is adem hetzelfde als wind?’
Maar ik vond altijd een antwoord.
Behalve op die ene, op de grootste vraag:
‘Waarom ben ik eigenlijk zo nieuwsgierig?’
Daar bleef ik de hele droom mee rondlopen.
PingPong (6+) is een filosofische, absurdistische muziektheatervoorstelling over anders zijn en hetzelfde, over eigenheid en bij elkaar (willen) horen. Met een vrolijk lichtje op hoe het (mis)gaat in de communicatie en in contact maken.